Η προγραμματισμένη για το βράδυ της Τετάρτης μετάδοση από το δίκτυο Sky News ενός ντοκιμαντέρ που δείχνει την υποβοηθούμενη αυτοκτονία ενός άνδρα που έπασχε από πλάγια μυατροφική σκλήρυνση (νόσος του Λου Γκέρινγκ) προκαλεί έντονες αντιδράσεις στη Βρετανία και επαναφέρει τη συζήτηση για το δικαίωμα στην ευθανασία.Ο Κρεγκ Γιούερτ, 59 ετών, πρώην καθηγητής Πανεπιστημίου που έπασχε αυτή την εκφυλιστική ασθένεια του νευρικού συστήματος, επέλεξε το 2006 να θέσει τέρμα στη ζωή του στην ειδική κλινική Dignitas στη Ζυρίχη της Ελβετίας.Ο Γιούερτ, ο οποίος ήταν μερικά παράλυτος, και η σύζυγός του Μέρι ζήτησαν να κινηματογραφηθεί η υποβοηθούμενη αυτοκτονία από την αρχή ως το τέλος από ένα Καναδό σκηνοθέτη τον Τζον Ζαρίτσκι.Το ντοκιμαντέρ με τίτλο «Δικαίωμα στον Θάνατο» που προβλήθηκε ήδη σε περιορισμένο κύκλο στον Καναδά, τις ΗΠΑ και την Ολλανδία, θα προβληθεί για πρώτη φορά στην Βρετανία από το δίκτυο Sky News, το οποίο υπεραμύνθηκε της απόφασής του να μεταδώσει το ντοκουμέντο και μάλιστα σε ώρα μεγάλης ακροαματικότητας.Η υποβοηθούμενη αυτοκτονία επιτρέπεται στην Ελβετία από την δεκαετία του 1940 εφόσον πραγματοποιηθεί με τη βοήθεια ατόμου που δεν είναι γιατρός και δεν έχει συμφέρον από τον θάνατο του συγκεκριμένου ασθενή.
Τόσο η Dignitas όσο και η Exit, μία άλλη κλινική ειδικευόμενη στις υποβοηθούμενες αυτοκτονίες στην Ελβετία, χρησιμοποιούν φάρμακα που συνταγογραφεί γιατρός για να θέσουν τέρμα στην ζωή όσων ζητούν την βοήθειά τους για το σκοπό αυτό.Η σύζυγός του Γιούερτ σε επιστολή της στην εφημερίδα Τhe Independent του Λονδίνου, αναφέρει ότι ο σύζυγός της -ένας αμερικανικής καταγωγής καθηγητής πανεπιστημίου που ζούσε στο Γιορκσάιρ της βόρειας Αγγλίας- ήθελε να μεταδοθούν οι τελευταίες στιγμές του για να μετριαστούν οι φόβοι των ανθρώπων για τον θάνατο.Ο βραβευμένος με Όσκαρ σκηνοθέτης Ζαρίτσκι δήλωσε στο ραδιόφωνο του BBC ότι θεωρεί σημαντικό να μεταδοθεί ολόκληρο το ντοκιμαντέρ και τόνισε ότι με τον τρόπο αυτό ο κόσμος θα μπορέσει να κρίνει.Σύμφωνα με στοιχεία που δόθηκαν στη δημοσιότητα τον περασμένο μήνα, μεταξύ των ετών 2001 και 2004, το 91% αυτών που πέθαναν με την βοήθεια της Dignitas ήταν ξένοι, προερχόμενοι κυρίως από τη Γερμανία, τη Γαλλία και τη Βρετανία.
www.pathfinder.gr
Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ/Reuters/Γαλλικό
Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2008
DIGNITAS, «η κλινική της ευθανασίας».
H Ελβετία, εκτός από τις σοκολάτες και τα χιονοδρομικά της κέντρα, φημίζεται και για την Ντίγκνιτας (Dignitas). Η «κλινική αυτοκτονίας», όπως πολλοί την ονομάζουν, στεγάζει τα γραφεία της στη Ζυρίχη, ενώ ο τόπος θανάτου είναι ένα νοικιασμένο διαμέρισμα στην εργατική γειτονιά Γκερτρούντστρασε. Σε αυτή την ιδιαίτερη κλινική πάνε όσοι πάσχουν από σοβαρές και ανίατες αρρώστιες και επιθυμούν να υποβληθούν σε υποβοηθούμενη αυτοκτονία.
Η υποβοηθούμενη αυτοκτονία «για λόγους συμπόνιας και χωρίς προσωπικό όφελος» επιτρέπεται στην Ελβετία από το 1942. Σε αντίθεση όμως με την Ολλανδία και τη Γερμανία, δεν επιτρέπεται ο ίδιος ο γιατρός να χορηγήσει τη θανατηφόρα δόση. Μπορεί όμως να γράψει τη συνταγή και να προετοιμάσει το φάρμακο (πχ. ένα κοκτέιλ βαρβιτουρικών), το οποίο θα πρέπει να πάρει μόνος του ο ασθενής. Τη νομοθεσία της χώρας αξιοποιεί και η Ντίγκνιτας για να προσφέρει υπηρεσίες σε ανθρώπους από όλο τον κόσμο. Η οργάνωση-κλινική προσφέρει στα μέλη της τη δυνατότητα δημιουργίας «Διαθήκης Πρόθεσης Ζωής». Με αυτήν, οι ασθενείς ή όσοι πιθανά ασθενήσουν στον μέλλον, αποφασίζουν σε περίπτωση που η υγεία τους φτάσει σε κρίσιμο σημείο, τον τρόπο με τον οποίο θέλουν να τους αντιμετωπίσουν οι γιατροί. Έτσι, στην περίπτωση, για παράδειγμα, που πέσουν σε κώμα ή μείνουν παράλυτοι με αφόρητους πόνους, επιλέγουν αν θα θέλουν να συνεχίσουν να ζουν ή αν θα προτιμήσουν να δώσουν τέλος στη ζωή τους. Στα μέλη της Ντίγκνιτας που έχουν επιλέξει με τη διαθήκη τους να τελειώσουν τη ζωή τους, προσφέρεται η δυνατότητα αυτό αν γίνει με ένα θανατηφόρο κοκτέιλ που θα τους ετοιμάσουν οι γιατροί της κλινικής.«Από το 1998, περισσότεροι από 619 άνθρωποι, έχουν δώσει τέλος στη ζωή τους στη Ntίγκνιτας» .
Η Ντίγκνιτας, ιδρύθηκε τον Μάιο του 1998 από τον Λούντβιχ Μινέλι, δικηγόρο ειδικευμένο στα θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ο οποίος έχει αφιερωθεί στον αγώνα υπέρ της υποβοηθούμενης αυτοκτονίας. Ο Μινέλι πιστεύει ακράδαντα ότι το να επιλέξει να πεθάνει κανείς με αξιοπρέπεια, αποτελεί βασικό δικαίωμα του κάθε ανθρώπου. Από την ίδρυσή της κλινικής, περισσότεροι από 619 άνθρωποι την έχουν επισκεφτεί για να δώσουν τέλος στη ζωή τους.
Η οργάνωση δεν απευθύνεται μόνο σε κατοίκους της Ελβετίας, αλλά σε όλο τον κόσμο. Μεγάλο ποσοστό των μελών της μάλιστα, προέρχονται από την Αγγλία, τη Γερμανία και τη Γαλλία. H Ελβετία, εκτός από τις σοκολάτες και τα χιονοδρομικά της κέντρα, φημίζεται και για την Ντίγκνιτας (Dignitas). Η «κλινική αυτοκτονίας», όπως πολλοί την ονομάζουν, στεγάζει τα γραφεία της στη Ζυρίχη, ενώ ο τόπος θανάτου είναι ένα νοικιασμένο διαμέρισμα στην εργατική γειτονιά Γκερτρούντστρασε. Σε αυτή την ιδιαίτερη κλινική πάνε όσοι πάσχουν από σοβαρές και ανίατες αρρώστιες και επιθυμούν να υποβληθούν σε υποβοηθούμενη αυτοκτονία.
Η υποβοηθούμενη αυτοκτονία «για λόγους συμπόνιας και χωρίς προσωπικό όφελος» επιτρέπεται στην Ελβετία από το 1942. Σε αντίθεση όμως με την Ολλανδία και τη Γερμανία, δεν επιτρέπεται ο ίδιος ο γιατρός να χορηγήσει τη θανατηφόρα δόση. Μπορεί όμως να γράψει τη συνταγή και να προετοιμάσει το φάρμακο (πχ. ένα κοκτέιλ βαρβιτουρικών), το οποίο θα πρέπει να πάρει μόνος του ο ασθενής. Τη νομοθεσία της χώρας αξιοποιεί και η Ντίγκνιτας για να προσφέρει υπηρεσίες σε ανθρώπους από όλο τον κόσμο. Η οργάνωση-κλινική προσφέρει στα μέλη της τη δυνατότητα δημιουργίας «Διαθήκης Πρόθεσης Ζωής». Με αυτήν, οι ασθενείς ή όσοι πιθανά ασθενήσουν στον μέλλον, αποφασίζουν σε περίπτωση που η υγεία τους φτάσει σε κρίσιμο σημείο, τον τρόπο με τον οποίο θέλουν να τους αντιμετωπίσουν οι γιατροί. Έτσι, στην περίπτωση, για παράδειγμα, που πέσουν σε κώμα ή μείνουν παράλυτοι με αφόρητους πόνους, επιλέγουν αν θα θέλουν να συνεχίσουν να ζουν ή αν θα προτιμήσουν να δώσουν τέλος στη ζωή τους. Στα μέλη της Ντίγκνιτας που έχουν επιλέξει με τη διαθήκη τους να τελειώσουν τη ζωή τους, προσφέρεται η δυνατότητα αυτό αν γίνει με ένα θανατηφόρο κοκτέιλ που θα τους ετοιμάσουν οι γιατροί της κλινικής.«Από το 1998, περισσότεροι από 619 άνθρωποι, έχουν δώσει τέλος στη ζωή τους στη Ntίγκνιτας»
Η Ντίγκνιτας, ιδρύθηκε τον Μάιο του 1998 από τον Λούντβιχ Μινέλι, δικηγόρο ειδικευμένο στα θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ο οποίος έχει αφιερωθεί στον αγώνα υπέρ της υποβοηθούμενης αυτοκτονίας. Ο Μινέλι πιστεύει ακράδαντα ότι το να επιλέξει να πεθάνει κανείς με αξιοπρέπεια, αποτελεί βασικό δικαίωμα του κάθε ανθρώπου. Από την ίδρυσή της κλινικής, περισσότεροι από 619 άνθρωποι την έχουν επισκεφτεί για να δώσουν τέλος στη ζωή τους.
Η οργάνωση δεν απευθύνεται μόνο σε κατοίκους της Ελβετίας, αλλά σε όλο τον κόσμο. Μεγάλο ποσοστό των μελών της μάλιστα, προέρχονται από την Αγγλία, τη Γερμανία και τη Γαλλία.
http://exandas.ert.gr/eythanasia/ntigknitas-i-kliniki-tis-aytoktonias-/ntigknitas-i-kliniki-tis-aytoktonias.htm
Η υποβοηθούμενη αυτοκτονία «για λόγους συμπόνιας και χωρίς προσωπικό όφελος» επιτρέπεται στην Ελβετία από το 1942. Σε αντίθεση όμως με την Ολλανδία και τη Γερμανία, δεν επιτρέπεται ο ίδιος ο γιατρός να χορηγήσει τη θανατηφόρα δόση. Μπορεί όμως να γράψει τη συνταγή και να προετοιμάσει το φάρμακο (πχ. ένα κοκτέιλ βαρβιτουρικών), το οποίο θα πρέπει να πάρει μόνος του ο ασθενής. Τη νομοθεσία της χώρας αξιοποιεί και η Ντίγκνιτας για να προσφέρει υπηρεσίες σε ανθρώπους από όλο τον κόσμο. Η οργάνωση-κλινική προσφέρει στα μέλη της τη δυνατότητα δημιουργίας «Διαθήκης Πρόθεσης Ζωής». Με αυτήν, οι ασθενείς ή όσοι πιθανά ασθενήσουν στον μέλλον, αποφασίζουν σε περίπτωση που η υγεία τους φτάσει σε κρίσιμο σημείο, τον τρόπο με τον οποίο θέλουν να τους αντιμετωπίσουν οι γιατροί. Έτσι, στην περίπτωση, για παράδειγμα, που πέσουν σε κώμα ή μείνουν παράλυτοι με αφόρητους πόνους, επιλέγουν αν θα θέλουν να συνεχίσουν να ζουν ή αν θα προτιμήσουν να δώσουν τέλος στη ζωή τους. Στα μέλη της Ντίγκνιτας που έχουν επιλέξει με τη διαθήκη τους να τελειώσουν τη ζωή τους, προσφέρεται η δυνατότητα αυτό αν γίνει με ένα θανατηφόρο κοκτέιλ που θα τους ετοιμάσουν οι γιατροί της κλινικής.«Από το 1998, περισσότεροι από 619 άνθρωποι, έχουν δώσει τέλος στη ζωή τους στη Ntίγκνιτας» .
Η Ντίγκνιτας, ιδρύθηκε τον Μάιο του 1998 από τον Λούντβιχ Μινέλι, δικηγόρο ειδικευμένο στα θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ο οποίος έχει αφιερωθεί στον αγώνα υπέρ της υποβοηθούμενης αυτοκτονίας. Ο Μινέλι πιστεύει ακράδαντα ότι το να επιλέξει να πεθάνει κανείς με αξιοπρέπεια, αποτελεί βασικό δικαίωμα του κάθε ανθρώπου. Από την ίδρυσή της κλινικής, περισσότεροι από 619 άνθρωποι την έχουν επισκεφτεί για να δώσουν τέλος στη ζωή τους.
Η οργάνωση δεν απευθύνεται μόνο σε κατοίκους της Ελβετίας, αλλά σε όλο τον κόσμο. Μεγάλο ποσοστό των μελών της μάλιστα, προέρχονται από την Αγγλία, τη Γερμανία και τη Γαλλία. H Ελβετία, εκτός από τις σοκολάτες και τα χιονοδρομικά της κέντρα, φημίζεται και για την Ντίγκνιτας (Dignitas). Η «κλινική αυτοκτονίας», όπως πολλοί την ονομάζουν, στεγάζει τα γραφεία της στη Ζυρίχη, ενώ ο τόπος θανάτου είναι ένα νοικιασμένο διαμέρισμα στην εργατική γειτονιά Γκερτρούντστρασε. Σε αυτή την ιδιαίτερη κλινική πάνε όσοι πάσχουν από σοβαρές και ανίατες αρρώστιες και επιθυμούν να υποβληθούν σε υποβοηθούμενη αυτοκτονία.
Η υποβοηθούμενη αυτοκτονία «για λόγους συμπόνιας και χωρίς προσωπικό όφελος» επιτρέπεται στην Ελβετία από το 1942. Σε αντίθεση όμως με την Ολλανδία και τη Γερμανία, δεν επιτρέπεται ο ίδιος ο γιατρός να χορηγήσει τη θανατηφόρα δόση. Μπορεί όμως να γράψει τη συνταγή και να προετοιμάσει το φάρμακο (πχ. ένα κοκτέιλ βαρβιτουρικών), το οποίο θα πρέπει να πάρει μόνος του ο ασθενής. Τη νομοθεσία της χώρας αξιοποιεί και η Ντίγκνιτας για να προσφέρει υπηρεσίες σε ανθρώπους από όλο τον κόσμο. Η οργάνωση-κλινική προσφέρει στα μέλη της τη δυνατότητα δημιουργίας «Διαθήκης Πρόθεσης Ζωής». Με αυτήν, οι ασθενείς ή όσοι πιθανά ασθενήσουν στον μέλλον, αποφασίζουν σε περίπτωση που η υγεία τους φτάσει σε κρίσιμο σημείο, τον τρόπο με τον οποίο θέλουν να τους αντιμετωπίσουν οι γιατροί. Έτσι, στην περίπτωση, για παράδειγμα, που πέσουν σε κώμα ή μείνουν παράλυτοι με αφόρητους πόνους, επιλέγουν αν θα θέλουν να συνεχίσουν να ζουν ή αν θα προτιμήσουν να δώσουν τέλος στη ζωή τους. Στα μέλη της Ντίγκνιτας που έχουν επιλέξει με τη διαθήκη τους να τελειώσουν τη ζωή τους, προσφέρεται η δυνατότητα αυτό αν γίνει με ένα θανατηφόρο κοκτέιλ που θα τους ετοιμάσουν οι γιατροί της κλινικής.«Από το 1998, περισσότεροι από 619 άνθρωποι, έχουν δώσει τέλος στη ζωή τους στη Ntίγκνιτας»
Η Ντίγκνιτας, ιδρύθηκε τον Μάιο του 1998 από τον Λούντβιχ Μινέλι, δικηγόρο ειδικευμένο στα θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ο οποίος έχει αφιερωθεί στον αγώνα υπέρ της υποβοηθούμενης αυτοκτονίας. Ο Μινέλι πιστεύει ακράδαντα ότι το να επιλέξει να πεθάνει κανείς με αξιοπρέπεια, αποτελεί βασικό δικαίωμα του κάθε ανθρώπου. Από την ίδρυσή της κλινικής, περισσότεροι από 619 άνθρωποι την έχουν επισκεφτεί για να δώσουν τέλος στη ζωή τους.
Η οργάνωση δεν απευθύνεται μόνο σε κατοίκους της Ελβετίας, αλλά σε όλο τον κόσμο. Μεγάλο ποσοστό των μελών της μάλιστα, προέρχονται από την Αγγλία, τη Γερμανία και τη Γαλλία.
http://exandas.ert.gr/eythanasia/ntigknitas-i-kliniki-tis-aytoktonias-/ntigknitas-i-kliniki-tis-aytoktonias.htm
ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ - Η νομοθεσία στον πλανήτη
Εθελοντική Ευθανασία(Voluntary Euthanasia) και Αυτοκτονία με την βοήθεια γιατρού (Physician assisted suicide)
Στην Ολλανδία η ευθανασία νομιμοποιήθηκε την 1η Απριλίου του 2002. Στη χώρα όμως, υπήρχε αρκετή ανεκτικότητα για την πρακτική της ευθανασίας μέχρι και 20 χρόνια πριν νομιμοποιηθεί.
Σημαντική χρονιά για το θέμα αυτό υπήρξε το 1973, όπου καταδικάστηκε η γιατρός Γκεερτουίδα Πόστμα (Geertruida Postma) για την ευθανασία της άρρωστης μητέρας της που πραγματοποίησε δύο χρόνια πριν. Η δίκη αυτή αποτέλεσε ορόσημο μιας με αυτή την αφορμή, άνοιξε στη χώρα μια μεγάλη και ανοιχτή συζήτηση. Το 1973 δημιουργήθηκε η οργάνωση NVVE που υπεράσπισε όχι μόνο την γιατρό Πόστμα, αλλά και το γενικότερο δικαίωμα να πεθάνει κάποιος που υποφέρει αβάσταχτα.
Η Ολλανδία ήταν η πρώτη Ευρωπαϊκή χώρα που νομιμοποίησε την Ευθανασία. Υπάρχουν κάποια κριτήρια που πρέπει να ισχύουν για να μπορεί να τερματιστεί η ζωή ενός ασθενή με την βοήθεια του γιατρού. Τα βασικότερα είναι ότι ο ασθενής πρέπει να είναι πάνω από 18 χρονών (για μικρότερες ηλικίες χρειάζεται η συναίνεση των γονιών) , να πάσχει από ανίατη ασθένεια, να υποφέρει αβάσταχτα και να μην υπάρχει καμία περίπτωση βελτίωσης. Επίσης, θα πρέπει στην επιθυμία του αυτή να επιμένει για αρκετό καιρό, να έχει γίνει γνωμάτευση για την ασθένεια του από έναν δεύτερο, ανεξάρτητο γιατρό και να έχει ο ασθενής πλήρη γνώση της κατάστασης του. Τέλος η όλη διαδικασία θα πρέπει να γίνει με την ενδεδειγμένη ιατρική μέθοδο.
Σε αντίθεση με το Όρεγκον καθώς και την προτεινόμενη νομοθεσία του Λόρδου Τζέφι στην Αγγλία (όπου ο ασθενής πρέπει μόνος του να πάρει τα φάρμακα), στη Ολλανδία ο γιατρός δίνει τα φάρμακα με ιατρική συνταγή, είναι αυτός που τα παίρνει από το φαρμακείο, είναι εκεί όταν τα παίρνει ο ασθενής ή μπορεί και να του τα δώσει ακόμα και ο ίδιος. Ο γιατρός είναι ο υπεύθυνος για την σωστή έκβαση της διαδικασίας. Για αυτόν τον λόγο οι περισσότεροι γιατροί που βοηθάνε έναν ασθενή να πεθάνει, ξέρουν το ιστορικό του και έχουν προσωπική σχέση μαζί του.
Επιτρέπεται στην Ολλανδία να κάνουν ευθανασία και υποβοηθούμενη αυτοκτονία και ασθενείς που δεν κατοικούν μόνιμα στην χώρα.
Βέλγιο
Το Βέλγιο είναι η δεύτερη χώρα στην Ευρώπη μετά την Ολλανδία που νομιμοποίησε την Ευθανασία για ασθενείς άνω των 18 χρονών, τον Σεπτέμβριο του 2002. Το 2006 το Φλαμανδικό Σοσιαλιστικό Κόμμα (Flemish Socialist Party) πρότεινε να επεκταθεί ο νόμος και για παιδιά κάτω των 18 χρονών και για το δικαίωμα των γονιών τους να το διαλέξουν εκ μέρος των παιδιών.
Όπως και στην Ολλανδία, τα κριτήρια για την πραγματοποίηση ευθανασίας είναι αυστηρά: Θα πρέπει να το ζητήσει ο ίδιος ο ασθενής γραπτά τουλάχιστον έναν μήνα πριν τη διαδικασία, να υποφέρει αβάσταχτα από μια ανίατη ασθένεια, να μην υπάρχει καμία ελπίδα ανάρρωσης, να γίνει γνωμάτευση της κατάστασης του και από δεύτερο γιατρό και τέλος πρέπει ο γιατρός να δώσει μια γραπτή λεπτομερειακή αναφορά για την διαδικασία της ευθανασίας για να την εξετάσει μια Επιτροπή.
Στο Βέλγιο, σε αντίθεση με την Ολλανδία και την Ελβετία, οι ασθενείς που μπορούν να θανατωθούν μετά την παραπάνω διαδικασία, θα πρέπει να είναι μόνιμοι κάτοικοι του Βελγίου.
Ελβετία και η περίπτωση του Ντίγκνιτας.
Αυτοκτονία με την βοήθεια γιατρού ή πολίτη (physician and Non-Physician assisted suicide).
Η Ελβετία αποτελεί μια ειδική περίπτωση. Ο νόμος δεν επιτρέπει την ευθανασία, υπαγορεύει όμως την τιμωρία όποιου «με εγωιστικά κίνητρα, προκαλέσει ή βοηθήσει την αυτοκτονία άλλου». Άρα εάν αποδειχτεί ότι κάποιος, γιατρός ή πολίτης, δεν είχε εγωιστικά κίνητρα όταν προκάλεσε ή βοήθησε την αυτοκτονία κάποιου άλλου, τότε δεν θα καταδικαστεί. Οι ασθενείς που πάσχουν από ανίατες ασθενείς και θέλουν να έρθουν στην Ελβετία για να πεθάνουν, μπορούν να είναι μόνιμοι κάτοικοι οποιασδήποτε χώρας.
http://exandas.ert.gr/eythanasia/i-nomothesia-ston-planiti/i-nomothesia-ston-planiti-5-3.htm
Στην Ολλανδία η ευθανασία νομιμοποιήθηκε την 1η Απριλίου του 2002. Στη χώρα όμως, υπήρχε αρκετή ανεκτικότητα για την πρακτική της ευθανασίας μέχρι και 20 χρόνια πριν νομιμοποιηθεί.
Σημαντική χρονιά για το θέμα αυτό υπήρξε το 1973, όπου καταδικάστηκε η γιατρός Γκεερτουίδα Πόστμα (Geertruida Postma) για την ευθανασία της άρρωστης μητέρας της που πραγματοποίησε δύο χρόνια πριν. Η δίκη αυτή αποτέλεσε ορόσημο μιας με αυτή την αφορμή, άνοιξε στη χώρα μια μεγάλη και ανοιχτή συζήτηση. Το 1973 δημιουργήθηκε η οργάνωση NVVE που υπεράσπισε όχι μόνο την γιατρό Πόστμα, αλλά και το γενικότερο δικαίωμα να πεθάνει κάποιος που υποφέρει αβάσταχτα.
Η Ολλανδία ήταν η πρώτη Ευρωπαϊκή χώρα που νομιμοποίησε την Ευθανασία. Υπάρχουν κάποια κριτήρια που πρέπει να ισχύουν για να μπορεί να τερματιστεί η ζωή ενός ασθενή με την βοήθεια του γιατρού. Τα βασικότερα είναι ότι ο ασθενής πρέπει να είναι πάνω από 18 χρονών (για μικρότερες ηλικίες χρειάζεται η συναίνεση των γονιών) , να πάσχει από ανίατη ασθένεια, να υποφέρει αβάσταχτα και να μην υπάρχει καμία περίπτωση βελτίωσης. Επίσης, θα πρέπει στην επιθυμία του αυτή να επιμένει για αρκετό καιρό, να έχει γίνει γνωμάτευση για την ασθένεια του από έναν δεύτερο, ανεξάρτητο γιατρό και να έχει ο ασθενής πλήρη γνώση της κατάστασης του. Τέλος η όλη διαδικασία θα πρέπει να γίνει με την ενδεδειγμένη ιατρική μέθοδο.
Σε αντίθεση με το Όρεγκον καθώς και την προτεινόμενη νομοθεσία του Λόρδου Τζέφι στην Αγγλία (όπου ο ασθενής πρέπει μόνος του να πάρει τα φάρμακα), στη Ολλανδία ο γιατρός δίνει τα φάρμακα με ιατρική συνταγή, είναι αυτός που τα παίρνει από το φαρμακείο, είναι εκεί όταν τα παίρνει ο ασθενής ή μπορεί και να του τα δώσει ακόμα και ο ίδιος. Ο γιατρός είναι ο υπεύθυνος για την σωστή έκβαση της διαδικασίας. Για αυτόν τον λόγο οι περισσότεροι γιατροί που βοηθάνε έναν ασθενή να πεθάνει, ξέρουν το ιστορικό του και έχουν προσωπική σχέση μαζί του.
Επιτρέπεται στην Ολλανδία να κάνουν ευθανασία και υποβοηθούμενη αυτοκτονία και ασθενείς που δεν κατοικούν μόνιμα στην χώρα.
Βέλγιο
Το Βέλγιο είναι η δεύτερη χώρα στην Ευρώπη μετά την Ολλανδία που νομιμοποίησε την Ευθανασία για ασθενείς άνω των 18 χρονών, τον Σεπτέμβριο του 2002. Το 2006 το Φλαμανδικό Σοσιαλιστικό Κόμμα (Flemish Socialist Party) πρότεινε να επεκταθεί ο νόμος και για παιδιά κάτω των 18 χρονών και για το δικαίωμα των γονιών τους να το διαλέξουν εκ μέρος των παιδιών.
Όπως και στην Ολλανδία, τα κριτήρια για την πραγματοποίηση ευθανασίας είναι αυστηρά: Θα πρέπει να το ζητήσει ο ίδιος ο ασθενής γραπτά τουλάχιστον έναν μήνα πριν τη διαδικασία, να υποφέρει αβάσταχτα από μια ανίατη ασθένεια, να μην υπάρχει καμία ελπίδα ανάρρωσης, να γίνει γνωμάτευση της κατάστασης του και από δεύτερο γιατρό και τέλος πρέπει ο γιατρός να δώσει μια γραπτή λεπτομερειακή αναφορά για την διαδικασία της ευθανασίας για να την εξετάσει μια Επιτροπή.
Στο Βέλγιο, σε αντίθεση με την Ολλανδία και την Ελβετία, οι ασθενείς που μπορούν να θανατωθούν μετά την παραπάνω διαδικασία, θα πρέπει να είναι μόνιμοι κάτοικοι του Βελγίου.
Ελβετία και η περίπτωση του Ντίγκνιτας.
Αυτοκτονία με την βοήθεια γιατρού ή πολίτη (physician and Non-Physician assisted suicide).
Η Ελβετία αποτελεί μια ειδική περίπτωση. Ο νόμος δεν επιτρέπει την ευθανασία, υπαγορεύει όμως την τιμωρία όποιου «με εγωιστικά κίνητρα, προκαλέσει ή βοηθήσει την αυτοκτονία άλλου». Άρα εάν αποδειχτεί ότι κάποιος, γιατρός ή πολίτης, δεν είχε εγωιστικά κίνητρα όταν προκάλεσε ή βοήθησε την αυτοκτονία κάποιου άλλου, τότε δεν θα καταδικαστεί. Οι ασθενείς που πάσχουν από ανίατες ασθενείς και θέλουν να έρθουν στην Ελβετία για να πεθάνουν, μπορούν να είναι μόνιμοι κάτοικοι οποιασδήποτε χώρας.
http://exandas.ert.gr/eythanasia/i-nomothesia-ston-planiti/i-nomothesia-ston-planiti-5-3.htm
Ευθανασία με τηλεοπτική κάλυψη!
Ένα βρετανικό τηλεοπτικό κανάλι ανακοίνωσε πως σχεδιάζει να μεταδώσει τον θάνατο ενός Αμερικανού, σε κλινική ευθανασίας στην Ελβετία.
Ηνωμένο Βασίλειο — Ο θάνατος του 59χρονου Craig Ewert το 2006 αναμένεται να προβληθεί σήμερα, Τετάρτη, κατά τη διάρκεια ενός ντοκιμαντέρ στο τηλεοπτικό δίκτυο Sky Real Lives.
Ο Ewert έπασχε από πλάγια μυοατροφική σκλήρυνση και πέθανε σε κλινική της Ζυρίχης, η οποία ανήκει στην ομάδα Dignitas.
Η ιατρικά υποβοηθούμενη αυτοκτονία είναι νόμιμη στην Ελβετία υπό ορισμένες συνθήκες και υπάρχουν πολλοί οργανισμοί που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε ασθενείς, που βρίσκονται σε τελικό στάδιο και υποφέρουν.
Ο Ewert διέμενε στη Βρετανία, όπου η υποβοηθούμενη αυτοκτονία απαγορεύεται.
Ο κανάλι δήλωσε πως η ταινία του βραβευμένου με Όσκαρ σκηνοθέτη, John Zaritsky, «παρέχει μία πληροφοριακή, σαφή και εκπαιδευτική ματιά» στο θέμα της ιατρικά υποβοηθούμενης αυτοκτονίας. Παρόλα αυτά, το κανάλι κατηγορήθηκε δριμύτατα επειδή σχεδιάζει να προβάλει τη στιγμή του θανάτου.
MSNBC
www.pathfinder.gr/ 12.12.2008
Ηνωμένο Βασίλειο — Ο θάνατος του 59χρονου Craig Ewert το 2006 αναμένεται να προβληθεί σήμερα, Τετάρτη, κατά τη διάρκεια ενός ντοκιμαντέρ στο τηλεοπτικό δίκτυο Sky Real Lives.
Ο Ewert έπασχε από πλάγια μυοατροφική σκλήρυνση και πέθανε σε κλινική της Ζυρίχης, η οποία ανήκει στην ομάδα Dignitas.
Η ιατρικά υποβοηθούμενη αυτοκτονία είναι νόμιμη στην Ελβετία υπό ορισμένες συνθήκες και υπάρχουν πολλοί οργανισμοί που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε ασθενείς, που βρίσκονται σε τελικό στάδιο και υποφέρουν.
Ο Ewert διέμενε στη Βρετανία, όπου η υποβοηθούμενη αυτοκτονία απαγορεύεται.
Ο κανάλι δήλωσε πως η ταινία του βραβευμένου με Όσκαρ σκηνοθέτη, John Zaritsky, «παρέχει μία πληροφοριακή, σαφή και εκπαιδευτική ματιά» στο θέμα της ιατρικά υποβοηθούμενης αυτοκτονίας. Παρόλα αυτά, το κανάλι κατηγορήθηκε δριμύτατα επειδή σχεδιάζει να προβάλει τη στιγμή του θανάτου.
MSNBC
www.pathfinder.gr/ 12.12.2008
Η Σπάρτη και η Νυρεμβέργη
Πώς οι ναζιστές οικειοποιήθηκαν την ελληνική αρχαιότητα, ποιος ήταν ο μύθος του «βόρειου πολιτισμού» και γιατί η εισβολή των γερμανικών στρατευμάτων το 1941 στην Ελλάδα θεωρήθηκε ως η νέα κάθοδος των Δωριέων που θα ανανέωνε τους εκφυλισμένους από την τουρκική κατοχή και από τον χριστιανισμό Ελληνες.
H ελληνική και η ρωμαϊκή αρχαιότητα κατείχαν πρωτεύουσα θέση στον φαντασιακό κόσμο του εθνικοσοσιαλισμού. Και αυτό δεν ήταν αποτέλεσμα κάποιου περιθωριακού φολκλόρ, αλλά καρπός μιας τεκμηριωμένης κατασκευής για την οποία χρησιμοποιήθηκαν όλα τα δεδομένα της επιστήμης και της προπαγάνδας, όπως αποκαλύπτει ο Ζοάν Σαπουτό, ο 30χρονος υφηγητής Σύγχρονης Ιστορίας του Πανεπιστημίου Γκρενόμπλ ΙΙ, στο εξαιρετικό βιβλίο του για τη σχέση του εθνικοσοσιαλισμού με την αρχαιότητα. Βεβαίως οι ναζιστές δεν τα επινόησαν όλα, αλλά διεύρυναν, πολλές φορές μέχρι σημείου υπερβολής, ακόμη και παροξυσμού, τις απόψεις των λογίων του 19ου αιώνα. Ήταν η εποχή που η παρουσία της «φυλής» στην Ιστορία σημείωνε συνεχή ανάπτυξη, όπως επίσης και ο καταχρηστικός λόγος για τις φυλετικές αρετές και τα φυλετικά ελαττώματα ανθρώπινων ομάδων. Όταν, από το 1920, ο Χίτλερ αρχίζει να θέτει τα θεμέλια της ναζιστικής ρητορικής για τη γενεαλογική σχέση Ελλήνων και Γερμανών καταφεύγει στους μύθους της γερμανικής ιστοριογραφίας.
Οι γενναίοι του Βορρά
Στη βάση αυτής της ρητορικής υπάρχει μια εδραιωμένη πεποίθηση που φαίνεται ότι συνδέεται με το πρόδηλο: οι Έλληνες είναι Βόρειοι. Από τη στιγμή που κάθε πολιτισμός έρχεται από τον Βορρά- θέση που δέχονταν, λίγο ως πολύ, όλοι οι λόγιοι του 19ου αιώνα- και από τη στιγμή που οι Έλληνες δημιούργησαν τον πιο λαμπρό από όλους τους πολιτισμούς, δεν μπορεί παρά να ήταν Βόρειοι. Παράδοξη προσαρμογή μιας κληροδοτημένης από τον Ιπποκράτη και τον Αριστοτέλη περιβαλλοντικής θεωρίας που προσδιόρισε τη γερμανική έρευνα για την καταγωγή των Δωριέων.
Σύμφωνα με την έρευνα η κάθοδος των Δωριέων, δεύτερου ελληνικού φύλου, είχε αφετηρία της τον Βορρά και στόχο της την ανανέωση και την αναγέννηση ενός μυκηναϊκού κόσμου που βρισκόταν σε φάση παρακμής. Από τη θέση αυτή προκύπτει και η τεράστια γοητεία που ασκούσε στους ναζιστές η δωρική Σπάρτη σε σχέση με την ιωνική Αθήνα. Οι αρετές τής καθαρής φυλής έβρισκαν την ενσάρκωσή τους στη Σπάρτη. Ο ευγονισμός της Σπάρτης θα ικανοποιούσε τις απαιτήσεις του Πλάτωνα και οπωσδήποτε προοιωνιζόταν τη φυλετική πολιτική των ναζιστών. Σύμφωνα με τις φαντασιώσεις αυτές η Αθήνα θα έχανε πολύ σύντομα τις βόρειες ελίτ και θα αφηνόταν να διαβρωθεί από τους «ασιάτες» σοφιστές. Τι καλύτερη απόδειξη γι΄ αυτή την παρακμή από τον θρίαμβο της αθηναϊκής δημοκρατίας; Οι ναζιστές ήξεραν πολύ καλά να υποβαθμίζουν και να απαξιώνουν αυτό που δεν τους ταίριαζε: ο Αριστοτέλης δεν ήταν παρά ένας απλοϊκός εκλαϊκευτής, οι στωικοί παρακμιακοί «Ασιάτες». Βεβαίως αυτό δεν τους εμπόδισε να δανειστούν από την Αθήνα μερικούς από τους μύθους της, όπως τον μύθο του αυτόχθονα.
'Ετσι μπόρεσαν να χρησιμοποιήσουν τους θησαυρούς της αθηναϊκής ρητορικής και να συνδυάσουν την ινδοαρία προέλευση με την αυτόχθονα καταγωγή.
Φυλετική καθαρότητα
Ο Τάκιτος στο έργο του Germaniaπροέβαλε την αυτόχθονη καταγωγή ως προϋπόθεση για το σφρίγος και την καθαρότητα των ηθών των Γερμανών της εποχής του. Ως αντήχηση σε αυτό το ρατσιστικό αξίωμα της αρχαιότητας, η θεωρία της φυλετικής ανάμειξης προσέφερε αποφασιστικά όπλα στους ναζιστές. Γιατί όπως έδειξε ο Μπέντζαμιν Αϊζαακ στο βιβλίο τουΤhe Οrigins of Racism in the Classical Αntiquity (Πρίνστον, 2004), οι Αρχαίοι πίστευαν, εκτός από κάποιες εξαιρέσεις, ότι οι επιμειξίες οδηγούσαν στον ανεπανόρθωτο εκφυλισμό των λαών. Συνειδητά ή όχι, η φυλετική σκέψη του 19ου αιώνα, όπως και αυτή των ναζιστών, στηρίζεται ευρύτατα στις ίδιες παραδοχές. Ο Ζοάν Σαπουτό διερευνά όλες τις όψεις της ναζιστικής φαντασιακής αρχαιότητας, έτσι όπως ανακατασκευάζεται με κριτήρια φυλετικά. Το εξαιρετικό κεφάλαιο που είναι αφιερωμένο στη λατρεία και στην αποθέωση του σώματος, μια λατρεία θεμελιωμένη στην ιδέα ότι Ελληνες και Γερμανοί μοιράζονται το ίδιο αγωνιστικό πνεύμα, καταλήγει μοιραία στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936, που δεν έχουν μόνο στόχο τους την αποθέωση του ναζιστικού καθεστώτος. Εγγράφονται επίσης στην αποδεικτική «επιστημονική» διαδικασία της γενεαλογικής σχέσης Ελλήνων και Γερμανών.
Από το 1933-34 η εκπαιδευτική πολιτική των ναζιστών καταγγέλλει τον εκφυλισμένο και επιτηδευμένο ανθρωπισμό που επέβαλαν οι εβραίοι και οι χριστιανοί και πλειοδοτεί υπέρ της αποκατάστασης της ελληνικής παιδείας (paideia) η οποία συμφιλιώνει το σώμα και το πνεύμα, μολονότι στην πράξη ευνοεί τη λατρεία του σώματος- σώμα άλκιμο και γυμνό, δυναμωμένο από τον ήλιο.
Η διαδρομή της Φλόγας από την Ολυμπία- όπου οι Γερμανοί έκαναν ανασκαφές από τον 19ο αιώνα - ως το Βερολίνο- μια ναζιστική επινόηση- υπογραμμίζει ότι ο υψηλότερος πολιτισμός που υπήρξε ποτέ «και ο οποίος κάποτε μετανάστευσε στη Μεσόγειο (...) επιστρέφει στη βόρεια κοιτίδα του ακολουθώντας τη διαδρομή της Φλόγας».
Η τέταρτη κάθοδος
Ο συγγραφέας μένει άφωνος μπροστά σε αυτή τη στρατιά λογίων και επιστημόνων που κινητοποιούνται για την επιχείρηση της επικύρωσης των ρατσιστικών θεωριών. «Ο ακαδημαϊκός λόγος» γράφει «αποποιείται κάθε δεοντολογική αρχή επιστημονικής τεκμηρίωσης και αλήθειας και γίνεται πιστός δούλος μιας ιδεολογίας που του παραγγέλλει μια μυθοποιητική ρητορική με κάλυμμα επιστημονικής αλήθειας». Η ένταξη της αρχαιότητας στην υπηρεσία της ιδεολογίας έχει βεβαίως διαβαθμίσεις και προσλαμβάνεται ανάλογα από τους αρχαιολόγους της γερμανικότητας και τους κήρυκες της μυθοποιημένης μεσαιωνικής Γερμανίας. Στην αρχαιότητα δεν έχουν όλα τα πράγματα το ίδιο βάρος. Φυσικά η Ρώμη έχει την αξία της (από αυτή δανείστηκαν οι ναζιστές την εικόνα) επειδή δημιούργησε την ιδέα της αυτοκρατορίας, αλλά οπωσδήποτε απέναντί της υπάρχει δυσπιστία. Οχι μόνο γιατί την οικειοποιήθηκε ο σύμμαχος Μουσολίνι, αλλά και γιατί ταυτίζεται πολύ με τις λατινικές χώρες, ιδιαίτερα τη Γαλλία. Για να καλυφθεί το πολιτισμικό έλλειμμα από το οποίο υπέφερε η Γερμανία έπρεπε να υπερβεί τη Ρώμη και να βεβαιώσει ότι το άριστο στοιχείο της Ελλάδας του Βορρά επιβιώνει στη ναζιστική Γερμανία. Η εισβολή των γερμανικών στρατευμάτων στην Ελλάδα το 1941 παρουσιάστηκε ως η αναγκαία επιστροφή, η τέταρτη κάθοδος των φύλων του Βορρά, που έρχονταν να ανανεώσουν έναν λαό ο οποίος είχε εκφυλιστεί τόσο από την τουρκική κατοχή όσο και από τις χριστιανικές παραδόσεις.
Η επιθυμία συνοχής των ναζιστών είχε το τίμημά της και αυτοί οι «άρπαγες της Ιστορίας», σύμφωνα με την επιτυχημένη διατύπωση του Σαπουτό, δεν διστάζουν να μεταμφιέσουν τις πραγματικότητες τεμαχίζοντας την Ιστορία ενός πολιτισμού που τον έχουν συλλάβει όμηρο.
του MAURICE SARTRE ΒΗΜΑ/Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2008
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=56&artid=24415
H ελληνική και η ρωμαϊκή αρχαιότητα κατείχαν πρωτεύουσα θέση στον φαντασιακό κόσμο του εθνικοσοσιαλισμού. Και αυτό δεν ήταν αποτέλεσμα κάποιου περιθωριακού φολκλόρ, αλλά καρπός μιας τεκμηριωμένης κατασκευής για την οποία χρησιμοποιήθηκαν όλα τα δεδομένα της επιστήμης και της προπαγάνδας, όπως αποκαλύπτει ο Ζοάν Σαπουτό, ο 30χρονος υφηγητής Σύγχρονης Ιστορίας του Πανεπιστημίου Γκρενόμπλ ΙΙ, στο εξαιρετικό βιβλίο του για τη σχέση του εθνικοσοσιαλισμού με την αρχαιότητα. Βεβαίως οι ναζιστές δεν τα επινόησαν όλα, αλλά διεύρυναν, πολλές φορές μέχρι σημείου υπερβολής, ακόμη και παροξυσμού, τις απόψεις των λογίων του 19ου αιώνα. Ήταν η εποχή που η παρουσία της «φυλής» στην Ιστορία σημείωνε συνεχή ανάπτυξη, όπως επίσης και ο καταχρηστικός λόγος για τις φυλετικές αρετές και τα φυλετικά ελαττώματα ανθρώπινων ομάδων. Όταν, από το 1920, ο Χίτλερ αρχίζει να θέτει τα θεμέλια της ναζιστικής ρητορικής για τη γενεαλογική σχέση Ελλήνων και Γερμανών καταφεύγει στους μύθους της γερμανικής ιστοριογραφίας.
Οι γενναίοι του Βορρά
Στη βάση αυτής της ρητορικής υπάρχει μια εδραιωμένη πεποίθηση που φαίνεται ότι συνδέεται με το πρόδηλο: οι Έλληνες είναι Βόρειοι. Από τη στιγμή που κάθε πολιτισμός έρχεται από τον Βορρά- θέση που δέχονταν, λίγο ως πολύ, όλοι οι λόγιοι του 19ου αιώνα- και από τη στιγμή που οι Έλληνες δημιούργησαν τον πιο λαμπρό από όλους τους πολιτισμούς, δεν μπορεί παρά να ήταν Βόρειοι. Παράδοξη προσαρμογή μιας κληροδοτημένης από τον Ιπποκράτη και τον Αριστοτέλη περιβαλλοντικής θεωρίας που προσδιόρισε τη γερμανική έρευνα για την καταγωγή των Δωριέων.
Σύμφωνα με την έρευνα η κάθοδος των Δωριέων, δεύτερου ελληνικού φύλου, είχε αφετηρία της τον Βορρά και στόχο της την ανανέωση και την αναγέννηση ενός μυκηναϊκού κόσμου που βρισκόταν σε φάση παρακμής. Από τη θέση αυτή προκύπτει και η τεράστια γοητεία που ασκούσε στους ναζιστές η δωρική Σπάρτη σε σχέση με την ιωνική Αθήνα. Οι αρετές τής καθαρής φυλής έβρισκαν την ενσάρκωσή τους στη Σπάρτη. Ο ευγονισμός της Σπάρτης θα ικανοποιούσε τις απαιτήσεις του Πλάτωνα και οπωσδήποτε προοιωνιζόταν τη φυλετική πολιτική των ναζιστών. Σύμφωνα με τις φαντασιώσεις αυτές η Αθήνα θα έχανε πολύ σύντομα τις βόρειες ελίτ και θα αφηνόταν να διαβρωθεί από τους «ασιάτες» σοφιστές. Τι καλύτερη απόδειξη γι΄ αυτή την παρακμή από τον θρίαμβο της αθηναϊκής δημοκρατίας; Οι ναζιστές ήξεραν πολύ καλά να υποβαθμίζουν και να απαξιώνουν αυτό που δεν τους ταίριαζε: ο Αριστοτέλης δεν ήταν παρά ένας απλοϊκός εκλαϊκευτής, οι στωικοί παρακμιακοί «Ασιάτες». Βεβαίως αυτό δεν τους εμπόδισε να δανειστούν από την Αθήνα μερικούς από τους μύθους της, όπως τον μύθο του αυτόχθονα.
'Ετσι μπόρεσαν να χρησιμοποιήσουν τους θησαυρούς της αθηναϊκής ρητορικής και να συνδυάσουν την ινδοαρία προέλευση με την αυτόχθονα καταγωγή.
Φυλετική καθαρότητα
Ο Τάκιτος στο έργο του Germaniaπροέβαλε την αυτόχθονη καταγωγή ως προϋπόθεση για το σφρίγος και την καθαρότητα των ηθών των Γερμανών της εποχής του. Ως αντήχηση σε αυτό το ρατσιστικό αξίωμα της αρχαιότητας, η θεωρία της φυλετικής ανάμειξης προσέφερε αποφασιστικά όπλα στους ναζιστές. Γιατί όπως έδειξε ο Μπέντζαμιν Αϊζαακ στο βιβλίο τουΤhe Οrigins of Racism in the Classical Αntiquity (Πρίνστον, 2004), οι Αρχαίοι πίστευαν, εκτός από κάποιες εξαιρέσεις, ότι οι επιμειξίες οδηγούσαν στον ανεπανόρθωτο εκφυλισμό των λαών. Συνειδητά ή όχι, η φυλετική σκέψη του 19ου αιώνα, όπως και αυτή των ναζιστών, στηρίζεται ευρύτατα στις ίδιες παραδοχές. Ο Ζοάν Σαπουτό διερευνά όλες τις όψεις της ναζιστικής φαντασιακής αρχαιότητας, έτσι όπως ανακατασκευάζεται με κριτήρια φυλετικά. Το εξαιρετικό κεφάλαιο που είναι αφιερωμένο στη λατρεία και στην αποθέωση του σώματος, μια λατρεία θεμελιωμένη στην ιδέα ότι Ελληνες και Γερμανοί μοιράζονται το ίδιο αγωνιστικό πνεύμα, καταλήγει μοιραία στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936, που δεν έχουν μόνο στόχο τους την αποθέωση του ναζιστικού καθεστώτος. Εγγράφονται επίσης στην αποδεικτική «επιστημονική» διαδικασία της γενεαλογικής σχέσης Ελλήνων και Γερμανών.
Από το 1933-34 η εκπαιδευτική πολιτική των ναζιστών καταγγέλλει τον εκφυλισμένο και επιτηδευμένο ανθρωπισμό που επέβαλαν οι εβραίοι και οι χριστιανοί και πλειοδοτεί υπέρ της αποκατάστασης της ελληνικής παιδείας (paideia) η οποία συμφιλιώνει το σώμα και το πνεύμα, μολονότι στην πράξη ευνοεί τη λατρεία του σώματος- σώμα άλκιμο και γυμνό, δυναμωμένο από τον ήλιο.
Η διαδρομή της Φλόγας από την Ολυμπία- όπου οι Γερμανοί έκαναν ανασκαφές από τον 19ο αιώνα - ως το Βερολίνο- μια ναζιστική επινόηση- υπογραμμίζει ότι ο υψηλότερος πολιτισμός που υπήρξε ποτέ «και ο οποίος κάποτε μετανάστευσε στη Μεσόγειο (...) επιστρέφει στη βόρεια κοιτίδα του ακολουθώντας τη διαδρομή της Φλόγας».
Η τέταρτη κάθοδος
Ο συγγραφέας μένει άφωνος μπροστά σε αυτή τη στρατιά λογίων και επιστημόνων που κινητοποιούνται για την επιχείρηση της επικύρωσης των ρατσιστικών θεωριών. «Ο ακαδημαϊκός λόγος» γράφει «αποποιείται κάθε δεοντολογική αρχή επιστημονικής τεκμηρίωσης και αλήθειας και γίνεται πιστός δούλος μιας ιδεολογίας που του παραγγέλλει μια μυθοποιητική ρητορική με κάλυμμα επιστημονικής αλήθειας». Η ένταξη της αρχαιότητας στην υπηρεσία της ιδεολογίας έχει βεβαίως διαβαθμίσεις και προσλαμβάνεται ανάλογα από τους αρχαιολόγους της γερμανικότητας και τους κήρυκες της μυθοποιημένης μεσαιωνικής Γερμανίας. Στην αρχαιότητα δεν έχουν όλα τα πράγματα το ίδιο βάρος. Φυσικά η Ρώμη έχει την αξία της (από αυτή δανείστηκαν οι ναζιστές την εικόνα) επειδή δημιούργησε την ιδέα της αυτοκρατορίας, αλλά οπωσδήποτε απέναντί της υπάρχει δυσπιστία. Οχι μόνο γιατί την οικειοποιήθηκε ο σύμμαχος Μουσολίνι, αλλά και γιατί ταυτίζεται πολύ με τις λατινικές χώρες, ιδιαίτερα τη Γαλλία. Για να καλυφθεί το πολιτισμικό έλλειμμα από το οποίο υπέφερε η Γερμανία έπρεπε να υπερβεί τη Ρώμη και να βεβαιώσει ότι το άριστο στοιχείο της Ελλάδας του Βορρά επιβιώνει στη ναζιστική Γερμανία. Η εισβολή των γερμανικών στρατευμάτων στην Ελλάδα το 1941 παρουσιάστηκε ως η αναγκαία επιστροφή, η τέταρτη κάθοδος των φύλων του Βορρά, που έρχονταν να ανανεώσουν έναν λαό ο οποίος είχε εκφυλιστεί τόσο από την τουρκική κατοχή όσο και από τις χριστιανικές παραδόσεις.
Η επιθυμία συνοχής των ναζιστών είχε το τίμημά της και αυτοί οι «άρπαγες της Ιστορίας», σύμφωνα με την επιτυχημένη διατύπωση του Σαπουτό, δεν διστάζουν να μεταμφιέσουν τις πραγματικότητες τεμαχίζοντας την Ιστορία ενός πολιτισμού που τον έχουν συλλάβει όμηρο.
του MAURICE SARTRE ΒΗΜΑ/Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2008
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=56&artid=24415
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
