ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ - Η νομοθεσία στον πλανήτη

Εθελοντική Ευθανασία(Voluntary Euthanasia) και Αυτοκτονία με την βοήθεια γιατρού (Physician assisted suicide)

Στην Ολλανδία η ευθανασία νομιμοποιήθηκε την 1η Απριλίου του 2002. Στη χώρα όμως, υπήρχε αρκετή ανεκτικότητα για την πρακτική της ευθανασίας μέχρι και 20 χρόνια πριν νομιμοποιηθεί.
Σημαντική χρονιά για το θέμα αυτό υπήρξε το 1973, όπου καταδικάστηκε η γιατρός Γκεερτουίδα Πόστμα (Geertruida Postma) για την ευθανασία της άρρωστης μητέρας της που πραγματοποίησε δύο χρόνια πριν. Η δίκη αυτή αποτέλεσε ορόσημο μιας με αυτή την αφορμή, άνοιξε στη χώρα μια μεγάλη και ανοιχτή συζήτηση. Το 1973 δημιουργήθηκε η οργάνωση NVVE που υπεράσπισε όχι μόνο την γιατρό Πόστμα, αλλά και το γενικότερο δικαίωμα να πεθάνει κάποιος που υποφέρει αβάσταχτα.
Η Ολλανδία ήταν η πρώτη Ευρωπαϊκή χώρα που νομιμοποίησε την Ευθανασία. Υπάρχουν κάποια κριτήρια που πρέπει να ισχύουν για να μπορεί να τερματιστεί η ζωή ενός ασθενή με την βοήθεια του γιατρού. Τα βασικότερα είναι ότι ο ασθενής πρέπει να είναι πάνω από 18 χρονών (για μικρότερες ηλικίες χρειάζεται η συναίνεση των γονιών) , να πάσχει από ανίατη ασθένεια, να υποφέρει αβάσταχτα και να μην υπάρχει καμία περίπτωση βελτίωσης. Επίσης, θα πρέπει στην επιθυμία του αυτή να επιμένει για αρκετό καιρό, να έχει γίνει γνωμάτευση για την ασθένεια του από έναν δεύτερο, ανεξάρτητο γιατρό και να έχει ο ασθενής πλήρη γνώση της κατάστασης του. Τέλος η όλη διαδικασία θα πρέπει να γίνει με την ενδεδειγμένη ιατρική μέθοδο.
Σε αντίθεση με το Όρεγκον καθώς και την προτεινόμενη νομοθεσία του Λόρδου Τζέφι στην Αγγλία (όπου ο ασθενής πρέπει μόνος του να πάρει τα φάρμακα), στη Ολλανδία ο γιατρός δίνει τα φάρμακα με ιατρική συνταγή, είναι αυτός που τα παίρνει από το φαρμακείο, είναι εκεί όταν τα παίρνει ο ασθενής ή μπορεί και να του τα δώσει ακόμα και ο ίδιος. Ο γιατρός είναι ο υπεύθυνος για την σωστή έκβαση της διαδικασίας. Για αυτόν τον λόγο οι περισσότεροι γιατροί που βοηθάνε έναν ασθενή να πεθάνει, ξέρουν το ιστορικό του και έχουν προσωπική σχέση μαζί του.
Επιτρέπεται στην Ολλανδία να κάνουν ευθανασία και υποβοηθούμενη αυτοκτονία και ασθενείς που δεν κατοικούν μόνιμα στην χώρα.

Βέλγιο
Το Βέλγιο είναι η δεύτερη χώρα στην Ευρώπη μετά την Ολλανδία που νομιμοποίησε την Ευθανασία για ασθενείς άνω των 18 χρονών, τον Σεπτέμβριο του 2002. Το 2006 το Φλαμανδικό Σοσιαλιστικό Κόμμα (Flemish Socialist Party) πρότεινε να επεκταθεί ο νόμος και για παιδιά κάτω των 18 χρονών και για το δικαίωμα των γονιών τους να το διαλέξουν εκ μέρος των παιδιών.
Όπως και στην Ολλανδία, τα κριτήρια για την πραγματοποίηση ευθανασίας είναι αυστηρά: Θα πρέπει να το ζητήσει ο ίδιος ο ασθενής γραπτά τουλάχιστον έναν μήνα πριν τη διαδικασία, να υποφέρει αβάσταχτα από μια ανίατη ασθένεια, να μην υπάρχει καμία ελπίδα ανάρρωσης, να γίνει γνωμάτευση της κατάστασης του και από δεύτερο γιατρό και τέλος πρέπει ο γιατρός να δώσει μια γραπτή λεπτομερειακή αναφορά για την διαδικασία της ευθανασίας για να την εξετάσει μια Επιτροπή.
Στο Βέλγιο, σε αντίθεση με την Ολλανδία και την Ελβετία, οι ασθενείς που μπορούν να θανατωθούν μετά την παραπάνω διαδικασία, θα πρέπει να είναι μόνιμοι κάτοικοι του Βελγίου.

Ελβετία και η περίπτωση του Ντίγκνιτας.
Αυτοκτονία με την βοήθεια γιατρού ή πολίτη (physician and Non-Physician assisted suicide).
Η Ελβετία αποτελεί μια ειδική περίπτωση. Ο νόμος δεν επιτρέπει την ευθανασία, υπαγορεύει όμως την τιμωρία όποιου «με εγωιστικά κίνητρα, προκαλέσει ή βοηθήσει την αυτοκτονία άλλου». Άρα εάν αποδειχτεί ότι κάποιος, γιατρός ή πολίτης, δεν είχε εγωιστικά κίνητρα όταν προκάλεσε ή βοήθησε την αυτοκτονία κάποιου άλλου, τότε δεν θα καταδικαστεί. Οι ασθενείς που πάσχουν από ανίατες ασθενείς και θέλουν να έρθουν στην Ελβετία για να πεθάνουν, μπορούν να είναι μόνιμοι κάτοικοι οποιασδήποτε χώρας.

http://exandas.ert.gr/eythanasia/i-nomothesia-ston-planiti/i-nomothesia-ston-planiti-5-3.htm